Wat een heerlijk gevoel krijg je, als de zon in het voorjaar schijnt. De eerste dagen van april geven hoop. De zon schijnt al 2 dagen achter elkaar. Ik heb er meteen van genoten. Dat probeer ik elke dag op zijn minst een half uur te doen. Als je dan lekker in de zon zit, hoor je de vogels, zie je het frisse groen van struiken en bomen, ruik je allerlei geuren. De natuur ontwaakt en lacht je tegemoet. Het is alsof alles en iedereen er nog meer zin in krijgt. Dat geldt in ieder geval voor mij.
Toch heb ik geen winterslaap gehouden en heb ik zeker niet stil gezeten. En dat blijft vreemd. Als je naar de natuur kijkt, dan gaat alles vanaf oktober ongeveer in de ruststand. De bomen verliezen het blad, de dieren proberen te overleven, het is al vroeg donker, de dagen worden korter, de nachten langer. Rust. Lees verder
Naar aanleiding van mijn twee laatste columns vroeg iemand mij of ik een oplossing had voor de problemen wat betreft energieprijzen, tekorten en de verduurzamingsperikelen. In 1972 publiceerde de Club van Rome al het rapport “Grenzen aan de Groei”. Binnen 50 jaar zouden er fikse problemen ontstaan: uitputting van grondstoffen, fossiele brandstoffen en voedseltekorten. Die waarschuwing is in de wind geslagen. Er was aardgas genoeg en dus staken we de afgelopen decennia de kop in het zand.