(ook geplaatst in ‘Hallo Brunssum’ week 50 2016)

Vorig jaar hadden we in Brunssum een felle en soms harde discussie over de vluchtelingenopvang. De tegenstanders roerden zich flink. Ik was voorstander om een aantal redenen. Een daarvan was, dat Brunssum altijd gastvrij is geweest voor mensen van buitenaf. Denk aan al die buitenlandse mijnwerkers, die al lang “ingelimburgerd” zijn. De gasten van vorig jaar zochten een plek om te schuilen voor oorlogsgeweld. Wel een verschil, maar dat doet niets af aan onze gastvrijheid. Brunssum is ook altijd gastvrij tijdens de Parade. Gezelschappen uit de hele wereld komen hier samen met ons feest vieren. Ze gaan weer weg. Dat is een verschil, maar het doet niets af aan onze gastvrijheid. Onlangs kregen wij als Brunssum nog eens te horen hoeveel onderduikers hier tijdens de oorlog zijn opgevangen. Nog steeds vertelt Jack Aldewereld, een van die onderduikers, zijn verhaal. Door zijn woorden, inzet en bewogenheid zullen we in elke wijk straks een gedenksteen vinden als blijvende herinnering aan dit deel van de Brunssumse geschiedenis. Een diepe buiging voor Jack en voor alle mensen, die destijds met gevaar voor hun eigen leven een plek in huis vrij maakten om kinderen en hele gezinnen een veilig onderdak te geven. Daar mag Brunssum trots op zijn. Lees verder →

Een heel oud Nederlands zeemanslied vertelt, dat alle “mannen die te kaapren willen varen, mannen met baarden moeten zijn”. Een man met een baard was een echte zeeman; zonder baard kon je het vergeten. Dit soort processen van in- en uitsluiting is van alle tijden en zit in alle culturen. Uiterlijke kenmerken spelen daar vaak een rol bij. Als je vroeger een tatoeage had, gaf je daarmee duidelijk aan, dat je bijvoorbeeld tot het zeevarend volk behoorde, maar de gewone burger benaderde jou dan toch op argwanende en afstandelijke wijze. Zoiets had vaak dus twee kanten. Je kiest bewust voor een bepaalde groep, maar het betekent veelal dat de andere groep je op afstand houdt en je buiten sluit. Er is altijd een zekere spanning tussen het individu en de groep of tussen twee verschillende groepen. Dit verschijnsel kan extreme vormen aan nemen. Zelfs de staat of de kerk kan zich met kleding of haardracht gaan bemoeien en zo de vrijheid van mensen beperken.

Soms kiezen mensen bewust voor een bepaalde groep. In de jaren zestig hoorde je als jongere er pas bij met een Beatles-kapsel. Naderhand kwam daar een baard bij, spijkerkleding, etc. Daarachter zat het idee, dat die jongeren een andere wereld wilden: geen oorlog, geen verspilling, geen milieuvervuiling meer. Het moest anders. De volwassenen van toen reageerden bijna voorspelbaar. Alle jongeren waren “langharig, werkschuw tuig”. Er was grote werkloosheid in die tijd, zeker onder de jeugd. Wel erg gemakkelijk om dan de jongelui zelf de schuld te geven. Het antwoord van de jeugd richting de oudere generatie was: “beter langharig dan kortzichtig”.

Tegenwoordig hoor je weer dezelfde geluiden: “de mensen zijn het zelf schuld, dat ze geen werk hebben, ze willen gewoon niet”. Weer dezelfde kortzichtigheid en spanning tussen twee groepen, de werkenden en niet-werkenden. Bijna iedereen die zonder werk thuis zit, wil wel werken, maar vaak zijn de banen er gewoon niet en de banen, die er zijn, sluiten slecht aan bij de mogelijkheden van de mensen.

We moeten de mensen ook qua werk niet buiten sluiten, maar laten meedoen en ze omarmen. De boodschap richting niet-werkende moet zijn: kom laten we eens kijken waar je wel terecht kan met je kennis, ervaring en mogelijkheden. Met voldoende banen en een goede aansluiting, hoeft niemand zich buiten gesloten te voelen. Iedereen hoort erbij en moet kunnen mee doen.

Onlangs is het nieuwe winkelcentrum van Treebeek geopend. Het heeft de naam “Nuuj Trebeck” gekregen. Op zich een aardige vondst, want de naam Trebeck komt op sommige oude topografische kaarten voor en zal terug te voeren zijn op het Brunssumse dialect. De wijk Treebeek is in het eerste kwart van de vorige eeuw gebouwd. De mijnen gingen open en van heinde en verre kwamen hier mensen naar toe om een bestaan op te bouwen. Als mensen in de crisisjaren van de vorige eeuw geen werk hadden, waren ze gedwongen om te verhuizen naar een plek waar wel werk was. Deed je het niet, dan kreeg je geen financiële ondersteuning. Werken op de mijn betekende in ieder geval een vaste baan voor langere tijd. Lees verder →

Column PAK-raadsleden

Politiek heeft een slechte naam gekregen door het handelen van veel politici zelf. De afgelopen jaren is voor 50 miljard bezuinigd. De smoes was, dat het crisis was en we allemaal een stapje terug moesten doen. We zijn nu 8 jaar verder en de rijken zijn rijker geworden en de armen armer. Het aantal kinderen in armoede is schrikbarend toegenomen. Dat mensen zich dan afkeren van de politiek is begrijpelijk, maar daarmee krijgen dezelfde politici nog meer vrij spel! Lees verder →