Summer of peace
Ik vond het een heerlijke zomer. Naast de mooie zomeravonden en opwaaiende zomerjurken, genoot ik ook van de zender Arte. Die had in de maanden juli en augustus het thema Summer of Peace. Ik zag op enkele zaterdagavonden prachtige documentaires voorbij komen over o.a. Jimi Hendrix, Bob Marley, Joan Baez, Bob Dylan, George Harrison en niet te vergeten het Woodstock festival. Wat was het toch geweldig om in die prachtige periode op te groeien. Als je dan die beelden aan je voorbij ziet trekken, dan besef je weer eens het belang van die tijd.
Jongeren legden in de jaren zestig de vinger op de zere plek van de oude politiek. Deze love-and-peace generatie wilde absoluut geen derde wereldoorlog. Een atoomoorlog zou het einde van onze wereld zijn. De wapens in die tijd waren: woorden, songteksten en muziek. “Make love not war”, klinkt zo onschuldig en naïef, maar bij de Cubacrisis in 1962 was de wereld langs de rand van de afgrond gegaan. Het was ook de tijd van de grote Mars voor gelijke burgerrechten naar Washington onder leiding van Maarten Luther King. King hield daar zijn beroemde redevoering. Zijn woorden inspireerden vele mensen over de hele wereld.
In Amerika heerste grote onrust in de jaren zestig van de vorige eeuw. Jarenlang waren er demonstraties tegen de oorlog in Vietnam. Joan Baez en Bob Dylan liepen in volle overtuiging mee. Zij waren de vertolkers van het sluimerende gevoel bij en de opvattingen van velen in Amerika en in grote delen van de wereld. “A hard rain is gonna fall” en “With God on our side” zijn teksten die nog steeds actueel zijn. Helaas. Op Woodstock speelt Jimi Hendrix zijn versie van het Amerikaanse volkslied, waarin hij het militair geweld, de angst, de verscheurdheid van het land op onnavolgbare wijze tot uitdrukking brengt. Uiteindelijk kwam in 1975 een einde aan de oorlog in Vietnam.
Dat woorden en muziek veel kunnen, bewees ook Bob Marley in die jaren. Tijdens een speciaal concert in Jamaica maakte hij een einde aan de heftige strijd tussen 2 politieke groeperingen. Hij riep de twee grootste kemphanen het podium op en vroeg hen elkaar de hand te reiken, terwijl Marley “ One Love” zong. Dat was de ommekeer.
Liefde en muziek van betrokken musici verbinden mensen en brengen vrede en solidariteit dichterbij. Misschien iets om voor nu en de (nabije) toekomst te onthouden, als het bijvoorbeeld om vluchtelingen gaat.