Mensen vragen mij weleens of ik veel mee maak. Nou genoeg: spannende, opwindende zaken, vervelende situaties, maar ook vreemde dingen. Een voorbeeld van dat laatste was een gebeurtenis op een van die mooie, loeiwarme zomerdagen dit jaar.

Het was meer dan 35^o. Het was zo’n dag, dat je het liefst zo min mogelijk doet. Zeker, als het niet hoeft. Maar ook een dag, dat het onwaarschijnlijk stil is in de wijk, alsof iedereen zijn adem inhoudt en er iets onheilspellends te gebeuren staat: een oorverdovende stilte, die je eigenlijk niet mag verstoren. Ik moest echter nog iets regelen in het winkelcentrum van Treebeek. Ik besloot de fiets te nemen om de stilte zo min mogelijk geweld aan te doen en niets over me af te roepen. Op het moment dat ik de Fazantlaan wilde inslaan komt een wandelaar mij tegemoet. Hij is gekleed in groen getinte wandelkleren en bijpassend hoedje, schoenen van het merk Meindl. Hij had iets weg van een boswachter. Hij had een verweerd gezicht met oudtestamentische trekjes. Al met al had hij iets geheimzinnigs. We knikten elkaar toe, terwijl ik de bocht om ging. Mijn gedachten bleven hangen bij deze verschijning. Een persoon met zo’n voorkomen zou je eerder verwachten in de Ardennen dan in een woonwijk. Toen ik weer terugfietste naar huis, zag ik hem aan het begin van de Vinkenallee op een muurtje zitten. Hij keek niet op of om. Al met al weer erg vreemd. Was hij gewoon gaan wandelen, had hij zorgen en zat hij daar nu over te peinzen of was hij gewoon moe? Van alles ging door mijn hoofd. Thuis, zette ik de fiets in de garage en ruimde de boodschappen op. Even was hij uit mijn gedachten, totdat ik onwillekeurig naar buiten keek. Ik zag hem nu aan de overkant van de straat in het gras zitten: weer in gedachten verzonken. Ik besluit naar buiten te gaan en een praatje te maken. Je weet maar nooit. Ik pakte de huissleutels en liep naar de voordeur. Als ik buiten sta, is er niemand meer te zien. Hij is in geen velden of wegen meer te bekennen, opgelost in het niets in nog geen halve minuut. Echt ongelooflijk. Zijn vreemde verschijning op die tropische, maar o zo stille zomerdag, zal altijd een raadsel blijven. Mocht u zich in dit verhaal herkennen, laat het mij maar weten.