Onlangs was mijn oudste kleindochter jarig. Ze is al een echte dame, die druk bezig is met het uitstippelen van haar route in deze wereld. En die wereld is aardig op drift op velerlei manieren. Dan hoop je maar, dat je kinderen en kleinkinderen hun weg weten te vinden in deze verwarrende tijden.
Was het vroeger dan anders. Ik denk het niet. Misschien was het leven wat rustiger en overzichtelijker, maar daarmee niet echt beter. Het is nu wel drukker. We wonen inmiddels met bijna 18 miljoen mensen in Nederland. Toen ik 17 was waren het er 12 miljoen. In het jaar 1900 waren het er 5 miljoen. Al die mensen willen op zijn minst te eten hebben, ergens werken en wonen. Veel zaken staan onder druk.
De jongeren hebben tegenwoordig genoeg keuzes en kansen. Maar nog steeds geldt dat niet voor iedereen. Er zijn genoeg banen, maar te weinig huizen bijvoorbeeld en er zijn er veel jongeren met hoge studieschulden. Het maakt het voor hen er niet makkelijker op. Maar in het verleden was het niet anders.

Deze gedachtes kwamen allemaal bij me binnen op de verjaardagsdag van mijn kleindochter. En ineens besef je dan, dat voor jou de cirkel bijna rond is en zij bijna het hele rondje nog moet maken. Inmiddels is ze voor de eerste keer naar Pinkpop geweest. Ik was er voor het eerst in 1970.

Het besef van het begin en einde drong vanochtend nog meer tot me door. Ik hoorde op de radio, dat Francoise Hardy was overleden. Een prachtige vrouw met een mooie stem, die de laatste jaren ernstig ziek was. Door haar kreeg ik al vroeg belangstelling voor de Franstalige muziek. Haar chansons waren een oase van rust in de wilde tijd van de muziek van de Beatles, Stones, Kinks, Cream, Pink Floyd om maar eens wat te noemen. Haar natuurlijke schoonheid verhoogde het luistergenot. Genieten van mooie dingen zal ik blijven doen, samen met mijn vrouw, mijn kinderen en kleinkinderen, mijn vrienden, familie en vooral van muziek en natuur. Zo lang het kan, gewoon doen.