Een week of 2 geleden kwam ik bij toeval een oud-leerling tegen. Het gebeurt mij zelden, dat de naam dan geen enkele herinnering oproept. Ik vroeg hem eens wat andere namen te noemen van leerlingen in zijn klas. Ineens kwamen heel wat prachtige herinneringen boven drijven. Deze oud-leerling had van alles aangepakt in zijn leven en werkte nu al enkele jaren als schilder: 2025 was al vol gepland. Prachtig toch.

Een week later ben ik op het terrein van De Leeuw, omdat mijn kleindochter daar aan het voetballen was. Als ik na de wedstrijd naar huis loop, spreekt een man mij op de parkeerplaats enthousiast aan: “daar is meneer Luit, mijn leraar Nederlands”. Hij overlaadde mij met complimenten. Dat doet dan wel wat met je. Toen hij zijn voornaam noemde, zag ik hem zo voor mij zitten met zijn blonde haren, lang geleden. Hij was denk ik wel al de 50 gepasseerd. Hij vertelde, dat hij na de lts naar de CIOS-opleiding ging. Die kreeg een paar jaar later een vervolg op de Sportacademie in Tilburg. Inmiddels in hij is al jaren gymdocent aan het Bernardinus College. Wat een kanjer: van LTS C-niveau naar sportdocent vwo. Nu was het mijn beurt om complimenten te geven. Overigens is hij niet de enige leerling, die zo’n carrière maakte. Maar doe het maar eens.
Beide ontmoetingen gaven mij een geweldige oppepper. Dat gevoel werd de dag daarna nog overtroffen, toen ik een jongen van 16 jaar sprak. Hij vertelde mij dat hij al jong zijn moeder was verloren en dat de relatie met zijn vader niet fijn was. Hij woonde daarom nu in een woongroep. Hoe slecht kan je start zijn, dacht ik. Even daarna zei hij: “Je kunt wel zeuren over wat je niet hebt, maar je kunt beter blij zijn met wat je wel hebt”. Met zo’n positieve instelling en zo’n veerkracht verdien je ook een fijn leven, zoals die twee oud-leerlingen. Deze jongen wil marinier worden. Mooi toch, maar nu al een topper. Dit soort ontmoetingen maken me blij. U ook, denk ik.