Hallo Brunssum, verleden en heden komen soms samen.

Als je in een groot gezin opgroeit, deel je veel met elkaar: vreugde en verdriet. Maar soms doe je dat pas na jaren. Daar kwam ik onlangs weer eens achter.
Ik lag een tijdje geleden in bed een beetje wakker te worden en ineens kwam een beeld uit een ver verleden bij mij op. Ik had me voor onze hond Mirza, een mooie groenendaler, onder de bank verstopt. Hij trok mij – met zijn tanden stevig in mijn truitje geplant -heel voorzichtig onder de bank vandaan. Ik zal een jaar of drie, vier zijn geweest. Niemand van ons gezin had dit meegekregen.
Als ik er nu op terugkijk, denk ik, dat Mirza mij min of meer als zijn “puppy” zag en ik zag hem als mijn speelkameraadje. Een heerlijke herinnering. Maar tegelijkertijd kwam een minder leuk voorval naar boven. Op een dag moest Mirza weg. Mijn vader gaf hem mee aan een woonwagenbewoner. Bij het afscheid aan de voordeur van Haansberg 21 was ik in tranen.
Een week daarna deelde ik deze beide herinneringen met mijn oudere broer in Landgraaf. Ik vroeg hem of hij zich Mirza nog kon herinneren en waarom Mirza destijds weg moest. “In ons grote gezin was onze hond Mirza te veel, te lastig”, zei hij. En vervolgens vertelde hij mij, dat het eigenlijk zijn hond was. Dat wist ik helemaal niet.
Meteen loopt hij naar een kastje, trekt een laatje open en laat mij een leren portefeuille zien met een prachtige hondenkop erop. Die portefeuille herkende ik meteen. Ik vond hem altijd al mooi. Mijn broer zei: “Kijk, die heb ik van Annie gekregen, omdat ze mijn hond hadden weggedaan”. Ik had al zo veel in mijn leven met hem gedeeld, maar het verhaal van Mirza nog nooit. Daar ligt dan meer dan 65 jaar tussen. Mijn broer was er emotioneel onder, niet alleen vanwege Mirza. De herinnering aan zijn overleden vrouw Annie, mijn schoonzus, kwam daar nog eens bij. Verdriet uit verleden en heden kwamen samen. Dan ben je gewoon allebei even stil, een veelbetekenend zwijgen.