Hallo Brunssum,
Ik las vorige week in de krant een artikel over een oud-leerling, Jeu Marx. Ik schrok: potverdorie, is dat al 40 jaar geleden, dat hij voor mij stond en vertelde, dat hij een fiks bedrag ging lenen om een timmerbedrijf te beginnen? Hij was nog maar een jaar of vier van school. Ik vond het geweldig, dat hij dat durfde. Hij was dus al heel jong eigen baas. Jeu begon als leerling op de lts in Brunssum, afdeling bouwtechniek. Nadat hij het diploma had gehaald, ging hij nog naar de TTO-afdeling: technisch-theoretisch onderwijs. Jeu maakte op de bouwafdeling nog een mooie open en strakke kast voor mij, waarin ik o.a. al mijn elpees en mijn stereo-installatie Dual KA 50 kwijt kon. Uiteraard waren de materiaalkosten voor mijn rekening. Verschillende afdelingen vonden het wel prettig, als docenten wat werk aandroegen om te laten maken of wat spullen aanreikten om te repareren, zeker als leerlingen al wat verder gevorderd waren in hun schoolcarrière. Soms kozen de leerlingen ervoor om iets voor zichzelf te maken.
Helaas moet Jeu Marx nu om allerlei redenen stoppen. Een van de redenen, die hij aangeeft is, dat het vakmanschap niet meer gewaardeerd wordt. Hij heeft gelijk, alles moet snel tegenwoordig. Vandaag zie je iets, morgen wil je het in huis hebben. De wereld is soms een gekkenhuis. Een paar jaar geleden las ik, dat wij in de huidige tijd in 3 maanden even veel informatie verwerken als onze ouders in hun hele leven. Bijna niemand heeft de rust en het geduld om even te wachten, ook niet als het om vakwerk gaat. We dachten met die computer, dat het leven alleen maar makkelijker werd. Niets is minder waar. Als ik vroeger als razende Roelant allerlei dingen tegelijk wilde doen of niet kon wachten, dan zei mijn moeder: “Gerrie, de wereld is niet razend gemaakt”. Ze zei dat in het Gronings. Dan maakte ik even een pas op de plaats. Maar wie doet dat nog? Ik wel en schrijf dan een stukje en zet het leven even stil. Jeu, we laten ons niet meer gek maken, alleen maar blij. Je hebt het goed gedaan. Je mag trots zijn! Ik wens je nog een heel mooi leven samen met je vrouw en je kinderen. Het krantenartikel over jou bracht me weer even tot rust en terug naar een mooie tijd.